Terapia Czaszkowo-Krzyżowa

Terapia Czaszkowo – Krzyżowa

Zwana również jako terapia CranioSacralna Upledgera) to jedna z metod terapii manualnej. Terapeuta pracuje w sposób nieinwazyjny, wykorzystując najczęściej nacisk o sile 5 gramów. Poprzez pracę z tkankami wpływa na układ craniosacralny, który odpowiada za prawidłowy rozwój oraz funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego.

Za pomocą delikatnych technik może oddziaływać na funkcje układu craniosacralnego, a tym samym na funkcje układu nerwowego, mięśniowego, powięziowego, kostnego, endokrynologicznego, pokarmowego, oddechowego, limfatycznego.

Terapia czaszkowo-krzyżowa wspiera i wzmacnia mechanizmy samoleczenia, dlatego może być stosowana niezależnie od wieku oraz stanu pacjenta. zarówno dla noworodków, jak i osób starszych.

Terapia czaszkowo-krzyżowa w ujęciu biodanyamicznym

Terapeuta w czasie zabiegu, wykonuje konkretne układy terapeutyczne, stosowane również i w innych podejściach osteopatycznych.

Terapeuta stosuje delikatny dotyk umożliwiający rozluźnienie tkanek miękkich i kostnych w obrębie układu czaszkowo-krzyżowego (czaszki, kręgosłupa i kości krzyżowej). Z jednej strony metoda ta daje możliwość oddziaływania na podstawowe procesy zachodzące w organizmie, a z drugiej pozwala na zauważenie w jaki sposób stres lub inne czynniki szkodliwe mają wpływ na funkcjonowanie organizmu.

Terapia nie wymaga bezpośredniego kontaktu ze skórą pacjenta, mimo tego zalecana jest dla pacjenta odzież miękka, lekka, nie krępująca ruchów.

W organizmie człowieka obok bicia serca i oddechu istnieje rytm, w którym porusza się płyn mózgowo-rdzeniowy. Niesie on ze sobą informację o zdrowiu i dostarcza ją do wszystkich tkanek. Terapia polega na wzmacnianiu naturalnego rytmu i usuwaniu blokad w przepływie płynu mózgowo-rdzeniowego. W skutek urazów, wypartych emocji i chorób, ten przepływ ulega zablokowaniu, co może objawiać się między innymi napięciem, bólem i brakiem energii do życia. U dzieci osadzone w ciele traumy i urazy mogą być powodem rozmaitych zaburzeń i dysfunkcji w rozwoju psychomotorycznym, poznawczym i emocjonalnym.

Pacjent po zabiegu jest wypoczęty, zaś w przypadku gdy następuje uwolnienie traumatycznego przeżycia, terapii mogą towarzyszyć mimowolne ruchy ciała, drgania, zmiany rytmu oddechowego, reakcje emocjonalne typu śmiech, płacz, uczucie zimna lub gorąca.